O mały włos ...

...wczoraj doszłoby u nas do tragedii :(

Piękna pogoda, słonecznie, krótki rodzinny spacerek.
Korzystam z tego, że jestem z M i on prowadzi wózek a ja mogę sobie w spokoju porobić zdjęcia. Niedługo potem wracamy do domu (A nie toleruje wózka), wchodzimy na naszą działkę przez bramę wjazdową, M zamyka ją na skobel, jak zwykle. Idziemy na tył domu, kręcimy się po ogrodzie. Mały A biega to tu to tam, z jednej strony domu na drugą. Jak zwykle trafia też w końcu do bramy, przy której często zatrzymuje się i ogląda pędzące przed naszym domem samochody. Mały A podchodzi do bramy i szarpie, ta ani drgnie, naprawdę ciężko nawet dorosłej osobie ruszyć ten skobel. Odwracam na chwilę głowę, chwila zamyślenia i gdy znów patrzę w stronę mojego Małego A, jego już nie ma! Brama lekko uchylona a on dosłownie o dwa kroki od jezdni!!! Naszą bramę dzieli od jezdni jedynie wąski kawałek chodniczka...
Mój krzyk i rzucam się pędem w jego stronę, krzyczę jego imię na całe gardło, ile tylko mam sił w płucach! On idzie dalej, znów krzyczę, wręcz się wydzieram, jestem już o krok od niego, widzę jak ludzie zatrzymują się na ulicy i patrzą, widzę faceta z wózkiem, który jeszcze chwilę wcześniej przechodził koło naszej bramy i coś tam zagadywał do A. Facet zamiera w bezruchu...
Moment gdy znajduję się przy Małym A i łapię go w ramiona trwa zaledwie kilka sekund ale dla mnie to jak cała wieczność!
I do teraz widzę go gdy stoi o krok od tej ulicy, po której pędzi jeden samochód za drugim jak po autostradzie. I niestety oczami wyobraźni widzę też to co mogło się stać, wciąż widzę ten cholerny, koszmarny obraz!
Nigdy wcześniej czegoś takiego nie przeżyłam i strachu jaki czuje matka w sytuacji naprawdę realnego zagrożenia życia dziecka jest nie do opisania słowami!

Nogi jak z waty zaczęły telepać mi się w momencie gdy złapałam Małego A w ramiona, potem doszły ręce a potem telepałam się już cała jednocześnie przyciskając do siebie z całych sił mojego A. I z każdą kolejną sekundą zamiast się uspokajać to coraz bardziej zaczynało docierać do mnie co mogło się stać i ta myśl była nie do zniesienia. Zaczęłam płakać, wróciliśmy do domu, płakałam jeszcze przez dłuższy czas...

Nie jestem nieodpowiedzialną matką, wręcz przeciwnie, czasem aż nadgorliwie pilnującą bezpieczeństwa i zdrowia swoich dzieci. Na naszym podwórku spędziliśmy już dobrych kilka dni i do tej pory czułam się tu bezpiecznie, nawet gdy A podchodził do bramy, nie mogło się nic stać bo dziecko samo nie da rady jej otworzyć. Dziś po prostu musiała być źle zamknięta :( Może i mogłam to przewidzieć ale nie przewidziałam :( byłam pewna, że Mały A jest bezpieczny, w innym razie w życiu nie doszłoby do tej sytuacji bo na pewno nie pozwoliłabym mu tam stać a już na pewno nie spuszczałabym go z oka nawet na tak małą chwilkę!

Maj nie jest dla nas łaskawy, w zeszłym roku ten upadek a teraz to.
Chcę już o tym wszystkim zapomnieć.