Nie dogadujemy się z synem :/

Najpierw było tak, że jak wracałam z pracy to nie miałam prawa nawet do łazienki wejść czy się w spokoju przebrać bo Mały A dostawał histerii już na sam mój widok w drzwiach. Wymagał żebym w jedną sekundę znalazła się przy nim a potem nie odstępowała go na krok a jedyną czynnością jaka go interesowała było chodzenie po schodach w górę i w dół, w górę i tak bez przerwy aż do kąpieli :/

Po kilku tygodniach zdołałam wypracować z nim układ, że zabierałam go ze sobą do łazienki i w ten sposób udawało mi się chociaż przebrać itd. Niestety potem znów czekała mnie co najmniej godzinna wycieczka po schodach :/

Ostatnio Diabełek znudził się w końcu schodami i odpuścił mi to chodzenie, ufff! Zaczynało być w miarę normalnie, w miarę bo histeria na mój widok w drzwiach i wycie przy najmniejszej próbie mojego odejścia choćby na krok są nadal ale wypracowałam sobie jakieś tam metody radzenia sobie z małym wrzaskunem i jakoś to działało. Do teraz.
Bo niestety od piątku, jak już wcześniej pisałam mamy strajk głodowy, który jak się okazało dotyczy bezpośrednio mojej osoby :/ w poniedziałek Mały A został z tatą i jakby nigdy nic: kasza, cały duży obiadek, duży deser i inne, wszystko pięknie zjedzone jak kiedyś. Dziś to samo.
Dziś akurat gdy wracałam do domu A miał właśnie jeść jakiś tam kolejny deserek i nagle diabeł w niego wstąpił i oczywiście z jedzenia nic już nie było :( była za to awantura na 4 fajerki :(
Na początku wyglądało na to, że chodzi o to, że przyszłam do domu a on nie może być przy mnie więc wyciągnęłam go z fotelika i staram się uspokoić, noszę, przytulam, staram się coś tłumaczyć, dowiedzieć, wyjaśnić, syn wyje :( Stawiam na nogi, rzuca się na podłogę i wyje :( mówię: "uspokój się i chodź do mamy", płacząc podnosi się i z wyciągniętymi rączkami idzie do mnie, chwila spokoju, podnoszę go na ręce, znów wyje. Pytam się czy zje deserek, stanowczo kręci głową i wyje. Pitku? Następuje chwila ciszy i spojrzenie na butelkę, chyba trafiłam (cieszę się w myśli), dolewam soczku, chcę mu dać a ten rzuca mi się na ręku i w ryk, że nie :( Jabłuszko, ciasteczko? Bawić się? Nie, wszystko nie! Pójdziemy na górę? (zawsze z radością leciał po tym pytaniu na schody), też nie, robi się coraz bardziej wściekły i wyje dalej. Ratuję się muzyką z laptopa bo wiem, że uspokaja się przy niektórych kawałkach, ostatnio wałkujemy:

 w końcu zapada cisza, siedzi, słucha zapatrzony w ekran. Łapię chwilę oddechu i głowię się o co mu może chodzić ??? Nie zdążyłam nawet drugiego oddechu wziąć gdy Mały A znów zaczyna wyć i tyle ze spokoju i słuchania. No to od nowa, stawiam na nogi, przytulam i pytam spokojnie co się dzieje, co chce, niech mi pokaże, czy chce coś zjeść (tak naciskam na to jedzenie bo wiem, że jest głodny)? Poleciał w te pędy do szafki, w której stoją jego jogurty. No jasne, chce jogurt! Faktycznie zawsze po moim powrocie jemy razem: ja jakiś tam obiad a on swój jogurt. Myślę sobie, że dziś ten etap pominęliśmy a jemu pewnie od samego początku o ten jogurt właśnie chodziło. Zadowolona, że wreszcie domyśliłam się powodu dzisiejszej jazdy, daję mu pojemnik z jogurtem do łapki a ten w tym momencie ryms na podłogę i wyje :( Jeeesssuuuuuu !! Poddaję się, nie wiem, Panie Boże daj mi cierpliwości!!
Nigdy u nas nie było sielanki popołudniowej bo Mały A zawsze zaczynał te swoje histerie gdy się od niego oddalałam ale mimo wszystko te histerie miały swoje wytłumaczenie (zawsze chodziło o to bym przy nim była) i wiedziałam też jak im zaradzić. Ale to co działo się dzisiaj to jakiś w ogóle niewytłumaczalny przypadek, koszmar! Po jakimś czasie Mały A się uspokoił, ja za to się załamałam, zdołowałam a na koniec poryczałam i do teraz jest mi źle :( no bo jak tak można nie rozumieć własnego dziecka, z którym zawsze umiałam w końcu dojść do porozumienia i jeszcze nigdy wcześniej nie zdarzyło się tak jak dziś?

I co jest z tym jedzeniem? Dlaczego moje dziecko, które przez 16 miesięcy życia pięknie jadło, z zegarkiem w ręku, co 3 godziny, pełne porcje i to każdego słoika jaki mu się dało, bez problemu, był czas jedzenia sadzało się go do stolika i jadł a teraz nagle odmawia wszystkiego, awanturuje się, rzuca i to tylko wtedy gdy ja przy nim jestem :( a gdy jest z M to wszystko wygląda i odbywa się normalnie...

Mały A zawsze dostawał ode mnie nadmiar uczuć (to opinia mojego M), milion razy dziennie go przytulam, całuję i mówię, że kocham, był moment, że gdy byłam w domu to Mały A nie pozwalał M nawet podejść bo "tylko mamusia". W sumie nadal tak jest choć może już nie w takim stopniu jak kiedyś.
Nie wiem w jakim kierunku mnie to moje dziecie testuje i czy na pewno testuje?
Co za diabeł w niego wstąpił? O co chodzi? Co robię nie tak? Gdzie popełniłam błąd?

Cały czas liczę na to, że to może jednak tylko taki jakiś etap przejściowy i minie. Oby tylko nie trwał zbyt długo bo ja już mam dość :/
Poza tym za chwilę idą na urlop i chciałam go jakoś mile spędzić z dziećmi...